Over de grens

De afgelopen twee weken waren een mix van een fiasco en twee spontante, maar zeer geslaagde beslissingen nemen. Na mijn eerste impressiedag van het vrijwilligerswerk was de tweede dag een hele leuke en gezellige dag. Samen met twee van de leraren heb ik de hele dag met de kinderen op het strand doorgebracht. Daar werden zandtaartjes en zandkastelen gebouuwd, in het water geklierd en heb ik geleerd om hout te bewerken. In de namiddag kwam ik erachter dat ik verbrand was, maar dat heeft de pret absoluut niet gedrukt. Dat was ook de enige echte leuke dag, want de vrijdag daarop ben ik gestopt met het werk.

Door miscommunicatie tussen de manager van de school en het hostel via waar ik in het gastgezin zat werkte ik er te kort om met de kinderen te mogen werken. Want tja, dan raken ze net aan je gewend en dan ga je alweer weg. Dus de optie die er voor mij over was, was om de kokin te assisteren met hapjes en lunch te maken. Dag drie tot en met de laatste werkdag (vijf dagen later) zagen er als volgt uit; naar werk fietsen, twee uur lang met de kokkin in het Spaans kletsen, ananas, papaya of meloen snijden, de afwas doen, hout bewerken tot vorkjes en mesjes voor de kinderen, en weer naar huis fietsen.
Leuk; ja en nee, maar totaal niet wat je van vrijwilligerswerk wil. Dus een week later na tig mailtjes en gesprekken was ik gestopt en had besloten om een week eerder naar mijn volgende bestemming door te reizen; Bocas del Toro in Panama.

Maar goed, nu loop ik een beetje op de zaken vooruit. Ik heb heel veel leuke dingen gedaan en meegemaakt in mijn laatste week in Puerto. In het weekend ben ik samen met een ander meisje naar het national park Cahuita gegaan. Daar hebben we zo’n 8 kilometer door de jungle langs de zee gewandeld. En na twee minuten door het park lopen hadden we al ons eerste wasbeer gespot. Ze lopen daar door de jungle als twee oude mannetjes die op een zondagmiddag een wandeling maken, en dan met hun staart de lucht in. Verder hebben we heel veel aapjes, krabjes en vliegen gezien. Het hoogtepunt was toch wel een gele slang die gekruld om een takje zat. En als laatste hadden we een caoti gezien, denk aan een kruizing tussen een grote wasbeer en een gewone beer, heel tof.

Die maandag na werk ben ik met Pepijn naar Punta Uva (8 km) en Manzanillo gefietst (15km). Delen daarvan zijn we, als echte Nederlanders, over het strand en half door de zee gefietst. Punta Uva is een paradijselijk strand met de jungle aan het strand, waar aapjes boven je in de bomen zitten terwijl je bruin aan het worden bent. Manzanillo is weer een stuk verderop en door een junglepaadje de berg op, kom je op een adembenemend uitzichtspunt. Aan de ene kant slaan de golven tegen de rotsen aan en aan de andere kant is een tropisch strandje omringd door palmbomen. Natuurlijk waren er op de heen en terugweg problemen met mijn fiets, de ketting is er zo’n vier keer afgevallen maar de weg loopt door de jungle heen en is super leuk en mooi om te fietsen.

De dagen die daarop volgden was het ’s ochtends werken, school is in Costa Rica van 8 tot 1, ’s middags stranddag, en ’s avonds een drankje doen tijdens Happy Hour op het terras of uitgaan. De week vloog verrassend snel voorbij en voordat ik het wist was het zaterdagavond en tijd om afscheid te nemen van de grote groep Nederlanders die die week in het hostel zaten.

Zondagochtend zouden twee andere meisjes en ik de bus om half 7 nemen naar de grens, maar die kwam (Tico style) niet opdagen, dus dan maar twee uur wachten onder een afdakje in de gietende regen. Uiteindelijk de juiste bus genomen, en toen ging ik de grens over! In dit geval een oude spoorbrug waarbij je aan beide kanten een stempel in je paspoort laat zetten en in een onguur, onofficieel uitziend kantoortje drie dollar moet betalen. Eerst geloofde ik niet dat je daar moest betalen, ze plakken notabene een soort postzegel in je paspoort. Na drie keer heen en weer lopen ben ik uiteindelijk legaal Panama binnengekomen. En toen kwam de reis met de volgende bus; jawel, een Amerikaanse schoolbus waar de bagage op de bankjes ligt, en de westerlingen in het gangpad staan. Na een halfuurtje mochten we weer overstappen op een andere bus om als laatste de watertaxi naar Bocas del Toro te nemen; een eilandengroep en de toeristische hotspot van Panama. Hoewel Puerto en Bocas in afstand niet heel veel verschillen, is de de vibe wel een wereld van verschil. Wat het meeste opviel was dat dit hostel heel internationaal is, en er zelfs Spaans wordt gesproken buiten de lessen. Die maandag was ik met mijn reisgenootjes naar Playa de las Estrellas gegaan, of beter bekend als Starfish Beach. En de naam zegt het al, als je even zoekt kun je zeesterren spotten. Die dag zijn we met z’n drieen verbrand. Nu, een week later, ben ik begonnen met vervellen, wat me niet zo goed bevalt...

Die avond heb ik besloten om mijn duikcertificaat te gaan halen. Wat inhield dat ik drie dagen lang werd ondergedompeld in de theorie en de praktijk van scubaduiken. Onderwater moesten we allemaal oefeningen doen om aan te tonen dat we, als er iets misgaat, de juiste handelingen uitvoeren om het op te lossen. Bijvoorbeeld wat je moet doen als je bril afvalt, je je outfit in het water moet uit of aan doen, hoe je moet ademen, hoe je je duiktijd moet berekenen enzovoorts. De iets moeilijkere
oefeningen waren als je regulator uitvalt en je hem weer in moet doen, of hoe je lucht moet delen met je buddy. Het engste was dat de instructeur mijn luchttank dichtdraaide en ik moest gaan voelen wat het moment was dat ik geen lucht meer had, op dat moment moet je extra regulator van je buddy gaan gebruiken. En na drie dagen duiken, met als hoogtepunt (of dieptepunt) een duik langs een schipwrak, kregen we na een laatste toets ons certifcicaat! Dus als iemand een duikspullen heeft liggen, ik mag ze nu jatten lenen om in de Noordzee te gaan duiken.

Dit weekend begon carnaval over de hele wereld, dus ook in Bocas. Hier houdt dat vooral in dat je op straat gaat staan met een soort duivelsoutfit aan en als iemand te dichtbij komt mag je hem met een zweepje slaan... Raar: ja, vermakelijk: helemaal. Het uitgaansleven in Bocas is fantastisch, bijna alle avonden beginnen in een hostel vlak om de hoek, waar je voor 1 dollar bier kan kopen, in hangmatten half boven het water kan liggen en overdag van de vlonder het water in kan om in een grote oplaasband te chillen. Dit weekend is er een club open die maar vier keer per jaar open gaat, en daar is het één groot feest ’s nachts.

Zaterdag heb ik de halve dag op het strand gelegen op een eilandje vlakbij. En zondag ben ik naar red frog beach gegaan, waar je rode kikkers zou kunnen spotten, maar in plaats daarvan hebben we kleine krokodilletjes gezien. Aan het eind van de dag heb ik nog een surfles gehad van een Franse jongen, en heel veel blauwe plekken gekregen maar ook super veel plezier gehad. Vandaag is het alweer mijn laatste dag in Bocas, vanwege het slechte weer (oftewel weinig zon met 20 graden) heb ik helemaal niks uitgevoerd behalve deze blog schrijven. Vanavond is mijn laatste avond en dat wordt gevierd door op z’n Nederlands patatdag in te voeren. Dus nu ga ik voor 24 mensen patat bakken en joppiesaus maken. Morgen ga ik mijn reis vervolgen, maar voor nu; buen provecho!