De reis van Jonathan en William

Ik zal maar beginnen met mijn groep van de afgelopen twee weken voor te stellen. In totaal zijn we met zeventien begonnen, wat opliep tot negentien en nu zijn er nog maar veertien... Mijn groepsreis bestaat uit twee delen, waarvan we nu over de helft van het eerste deel zijn; van Costa Rica naar Antigua in Guatemala. Op het moment ben ik El Salvador. Nadat we in Antigua aankomen zullen er nog vijf mensen van deze groep overblijven en worden we aangevuld met nieuwe mensen, die de reis van Antigua tot Mexico gaan maken. In ieder geval, er zijn twee koppels, we begonnen met nog 3 andere jongens en 9 meisjes, en er komen nogal wat mensen uit Canada en Australie, maar het is een hele gezellige mix met iedereen. De vier meisjes die verder reizen zijn allemaal leeftijdsgenootjes van mij en komen uit Zwitserland (Sabrina), Engeland (Matilde), Denemarken (Tilde) en uit Nederland (Merel, en nee mijn lieve zus is niet ingevlogen helaas). Onze gids, of CEO, Adriana, komt uit Costa Rica, en is ongelooflijk hilarisch met alles. Ze heeft ons tot nu toe vrij ongeschonden door Centraal Amerika geleid.Twee mensen moesten onverwachts naar huis terugvliegen, wat best jammer is..

Maar nu over tot onze nieuwe groepsleden; de eerste dag van de reis waren we met z'n allen naar La Fortuna gegaan, waar de beroemde actieve vulkaan van Costa Rica aan een heel groot meer staat. De hele vulkaan hebben wij nooit te zien gekregen omdat er heel veel mist en regen was... De dag daarop zijn we met z'n achten naar een vulkaanmeer gewandeld. Een vrij zware hike door het cloudforest in de stromende regen waar je met touwen over het pad moet klimmen op steile plekken. De modder kwam werkelijk waar overal. Eenmaal bij het meer aangekomen konden we niet verder dan tien meter kijken, maar we hebben toch een duik genomen in het ijskoude water.
Tijdens de wandeling zouden we fruit en sandwiches gaan lunchen maar 'e'en van de jongens, Mitch uit Canada, had de ananas een naam gegeven; Jonathan. Dus die dag hebben we met de hele groep Jonathan geadopteerd en hij heeft zo'n twee weken met ons meegereisd, en zijn eerste dag had hij gelijk een duik in het vulkaanmeer genomen.

De dag daarop zijn we naar het cloudforest van Monteverde gegaan. En als je daar door het dorpje loopt lijkt het net alsof je op een Italiaans terrasje zit met water spray dat op je hele lichaam terecht komt. 's Nachts hoorde je de wind door het hele hotel heen, en het was, voor mijn gevoel, ijs en ijskoud in Monteverde. Die dag hebben we een kokosnoot genaamd William, of Bill, opgenomen in de groep, en die avond heeft hij sunnies en een moustache gekregen. Bill en Jono sliepen elke nacht met iemand anders in bed en het voelde een beetje alsof we voor twee babies moesten zorgen. Overdag hebben we met z'n allen een canopy tour gedaan, waarbij je aan een zipline over een dal heen en weer slingert. Het leukste daarvan was 'de superman' waarbij je met je gezicht naar de grond gericht door de lucht scheert, het voelt net alsof je een vogel bent. En daarna was het tijd om te bungeejumpen! Na een ritje in een soort wagonnetje over een dal stond ik opeens op de rand. Met een bungeerope om mijn enkels, en een sprong van 143 meter waarbij je volledig vertrouwd op het touw en hoe goed dat vast zit. Nadat de mannen hadden afgeteld sprong ik de diepte in, ik dacht helemaal nergens aan op het moment dat ik sprong, maar daarna was het zo’n enorme kick dat ik het gedaan had. Echt waanzinnig vet! Na wat heel lang voelt, maar tegelijkertijd heel kort duurt ben je op en neer aan het bungelen boven een prachtig dal. En uiteindelijk werd ik weer omhoog gehesen. Ik heb er een dvd bij gekregen, dus als iemand ooit mijn bungeejump wil zien, is dat heel misschien mogelijk… Na mij kwam een van de twee stelletjes, en in het wagonnetje nadat zij gesprongen had heeft hij haar ten huwelijk gevraagd. Tot nu toe een van de bijzonderste momenten van de groep.

De volgende dag was het alweer tijd om Costa Rica te verlaten, de derde en laatste keer op deze reis, en na een hectische reis over de grens was ik weer in Nicaragua! Jonathan en Bill zijn zonder paspoort, gelukkig maar, de grens overgekomen en hadden slechts een paar deukjes opgelopen. Daar zijn we naar Isla de Ometepe gegaan, twee vulkanen die samen een eiland vormen in het meer van Nicaragua. We werden in lokale Nica gastgezinnen geplaatst die ons de gerechten van Nicaragua gegeven hebben, wat natuurlijk rijst en bonen inhoudt, maar ook de lekkerste kip die ik ooit gegeten heb. Die avond zijn we naar een lokaal feest gegaan, wat inhield dat we ons aan het verbazen waren over hoe de locals in vredesnaam zo goed konden salsa dansen. Overdag hebben we met z’n achten scooters gehuurd, en Sabrina en ik hebben de hele dag over het eiland gereden, waarbij we naar een soort zwembad gingen met natuurlijk water, wat echt ongelooflijk helder was. Daarna zijn we naar het strand gegaan, maar we genoten vooral van het uitzicht van de vulkanen en het scooterrijden zelf. E’en van de vulkanen is nog actief, wat betekend dat er de hele dag door rook uitkomt, en de afgelopen weken hadden er een aantal aardbevingen plaatsgevonden. ’s Avonds hadden onze gastgezinnen een buffet georganiseerd en de traditionele dans van Nicaragua laten zien.

Daarna zijn we naar Granada gegaan. Granada is zonder twijfel de mooiste stad die ik tot nu toe bezocht hebt, de grootse Kathedraal, smalle straatjes en kleurrijke huizen vol met marktkraampjes maken het heel levend. ’s Avonds, in de Avenida de Flor de Ca~na, oftewel de straat van de nationale, heerlijke rum van Nicaragua, is er elk moment wat te zien op ‘e’en van de vele terrassjes. Vuurspuwers, bandjes, sieraden verkopers, kinderen die op straat rennen en nog veel meer. Gedurende de dag in Granada is de hele groep naar Laguna de Apoyo gegaan, een groot kratermeer vlakbij de stad met heel blauw water. Daar hebben we de hele dag door spelletjes in en om het water gespeeld, een hele relaxte dag, maar waarbij de helft van de groep aan het eind verbrand was…

Vervolgens zijn we naar Ponaloya gegaan, en lodge buiten een dorpje aan het strand. Daar hebben we twee dagen volleybal, voetbal, tafeltennis, gitaar en drankspelletjes gespeeld. Met een paar mensen van de groep hebben we toen een country liedje geschreven over het levensverhaal van Mitch. Op het moment dat ik mijn handen op de opname leg zal ik m hierbij posten. De laatste avond hebben we Jonathan een afscheidsceremonie gegeven, zodat hij verder kon gaan reizen in de zee. Hij was al een paar dagen een beetje aan het ruiken… En de volgende ochtend zijn we Bill vergeten op het strand, dus hij zal nu wel, zoals alle kokosnoten, langzaam uitgroeien tot een fantastische palmboom.

Na twee heerlijk relaxte dagen zijn we van Nicaragua naar El Salvador gegaan! Tot nu toe vind ik El Salvador het vriendelijkste land, iedereen wil je overal bij helpen en alles wordt met een glimlach gedaan. Geweldig! Tijdens immigratie zei de balie mevrouw dat we beter konden gaan lunchen omdat het zolang zou duren, en zo kwamen we dus het land binnen! Op het moment ben ik in Suchitoto, een klein plaatsje met en enorme kerk waar vanochtend de Paasmis was. Een gids heeft ons de lokale handwerkplaatsen later zien, waar ze kleren kleuren, eten maken, wat de bijzondere plekjes zijn en over de geschiedenis van het plaatsje. Een paar mensen hebben mais tortilla’s gemaakt, en ik heb een poging gedaan om een sigaar te rollen. Daarna zijn we wat door het dorpje gaan slenteren om de marktkraampjes te bekijken. En nu is het alweer bijna tijd om in de bus te stappen om naar de volgende bestemming in El Salvador te gaan. Geniet van jullie Paasweekend allemaal!

(Note)
Bedankt voor jullie leuke en lieve reacties elke keer!